Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Ένα “φορμάτ” είναι ρε παιδιά! Του Γιάννη Μακριδάκη

Δέκα γενιές μαστόροι πίσω μου κι εγώ γίνηκα καλαμαράς. Ούτε καν καλαμαράς, κουμπιά πατούσα όλη μέρα. Φύγε από τη γη, από τη φτώχεια, να πας να γίνεις καπετάνιος, έλεγε ο συχωρεμένος ο παππούς μου στον γιο του, τον πατέρα μου, σήκω φύγε από το χωριό, να μπαρκάρεις, να βγάλεις χρήμα μπόλικο, να κάμεις κι ένα σπίτι καλό στην πολιτεία, να μη φας τη ζωή σου απάνω στα βουνά όπως εγώ, βλέπεις τι τραβώ για να σας θρέψω.
Και πήγε κι έγινε καπετάνιος. Και έβγαλε όλη τη ζωή του μες στη θάλασσα, μα έκαμε σπίτι καλό και είχε άνεση οικονομική, έκαμε και παιδιά, και όχι μόνο τα ‘θρεψε μα τους κουβαλούσε κι όλα τα καλά, τα πιο σύγχρονα επιτεύγματα της τεχνολογίας. Ιδίως σαν ξεμπαρκάριζε από Ιαπωνία ή Σιγκαπούρη.

Να πας να σπουδάσεις, μου λεγε εμένα, να γίνεις άνθρωπος, να μην καταντήσεις σαν κι εμένα, μακριά από τη θάλασσα, μακριά, να μάθεις μια επιστήμη και να ‘χεις δουλειά στεριανή καλή, να βλέπεις τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου κάθε μέρα, όχι όπως εγώ, μία φορά στον χρόνο, έτσι μου λεγε. Και πήγα κι εγώ και σπούδασα. Έγινα προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών. ΚΙ έπιασα ύστερα δουλειά σε εταιρία μεγάλη.

Μακριά από τη γη ο ένας, μακριά από τη θάλασσα ο άλλος, να η κατάντια μου.

Δεν το είχα καταλάβει διόλου στο ξεκίνημα, αλλιώς μού είχανε περάσει τη ζωή μες στον σκληρό μου δίσκο βλέπεις. Μα ύστερα από δυο χρόνια δουλειάς, με καλές αποδοχές δε λέω, αλλά νύχτα με νύχτα στο γραφείο μπροστά στην οθόνη, απόκαμα. Τα ‘βαλα κάτω ένα βράδυ. Σκλάβος ένιωθα.

Νοικιασμένος στην επιχείρηση, με άδεια ένα μήνα κάθε χρόνο σαν φυλακισμένος. Δίχως να έχω χρόνο προσωπικό για να ασκώ ούτε την τέχνη μου τη ζωγραφική που μ’ άρεσε από μικρό παιδί κι όταν έλεγα πως θα γίνω ζωγράφος άστραφτε και βροντούσε ο πατέρας και μου λεγε πως θα πεθάνω στην ψάθα σαν όλους τους. Και πως να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά, σκέφτηκα, να τα βλέπεις πότε; Τη νύχτα που θα κοιμούνται;

Έκατσα λοιπόν τότε, στα εικοσιεφτά μου χρόνια, το θυμάμαι σαν τώρα που ‘μαι σαράντα, και το λογάριασα το πράγμα σαν μορφωμένος και γραμματιζούμενος που είχα γίνει πια. Και κατέληξα πως όσα και να βγάζω κάθε μήνα, το βιολί αυτό δεν με συμφέρει. Δεν συμφέρει γενικώς. Ποιος και με πόσα θα μου ξεπληρώσει εμένα τη ζωή που δεν ζω επειδή νοίκιασα το τομάρι μου, έστω και με όρους ευνοϊκούς, για να βγάζω λεφτά;

Λεφτά που είμαι αναγκασμένος να τα δίνω πίσω από κει που τα πήρα, έτσι ώστε να αγοράζω την τροφή, τη διασκέδαση και τη ζωή μου όλη; Ποιος θα μου ξεπληρώσει τη χαμένη μου ελευθερία, τον πρωινό μου ύπνο που πάει χαράμι, τις νύχτες μου που σέρνομαι και δεν είμαι εις θέση ούτε να μιλήσω σε άνθρωπο μονάχα αποβλακώνομαι με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση και βλέπω διαφημίσεις, τις ώρες της μιας και μοναδικής ζωής μου που περνάνε μπρος σε μια οθόνη υπολογιστή;

To μήνυμα που ανήρτησαν οι Anonymous στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Δικαιοσύνης,3 Φεβρουαρίου 2012 (Mε Ελληνικούς υπότιτλους)


Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

ΠΟΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΡΕ !!


Ετσι άρχισε το ΠΑΣΟΚ να καταστρέφει την Ελλάδα.
Συγκλονιστικό ντοκουμέντο 1982
Καταστροφή της ελληνικής αγροτικής παραγωγής

Δραματικές εικόνες απο την κυνηγημένη κι εξαφανισμένη ταινία
του θόδωρου Μαραγκού
ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ (1983)

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Ο Λιαντίνης στην Ακρόπολη

Ένα ταξίδι στην ιστορία του τόπου μας με φόντο μια εμπεριστατωμένη παρουσίαση της Ακρόπολης των Αθηνών. (http://www.liantinis.org )

Protect IP (greek subtitles) SOPA / Σ.Ω.Π.Α. και Π.Ι.Π.Ω.Ν.Ε εσεις, Μ.Π.Ο.Υ.Λ.Ο. θα σας δώσουμε εμείς

Μέρες Απεργίας - Days of Strike


"Μέρες Απεργίας"
Ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους για την απεργία στο εργοστάσιο της Χαλυβουργίας Ελλάδος στον Ασπρόπυργο. Για περισσότερους από 2 μήνες, σχεδόν 300 εργαζόμενοι αγωνίζονται για τα αυτονόητα: το 8ωρο, το πενθήμερο και έναν αξιοπρεπή μισθό.

Σενάριο - Συνεντεύξεις: Κώστας Καλλέργης, Γιάννης Βάκρινος
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Αλέξανδρος Θεοφυλάκτου
Μοντάζ: Θεοδώρα Κατριμπούζα, Ηλίας Τσιαμπούρης
Μουσική: Ανδρέας Κουλούρης (από το soundtrack της ταινίας "Το Ρόδι" του Χρήστου Καρτέρη)

"Days of Strike"
A short documentary on the strike at Halyvourgia Ellados' steel factory in Aspropyrgos, Greece. For more than 2 months, around 300 workers are fighting for what elsewhere is common sense: an 8 hour day and a 5 days working week, accompanied by a dignified salary.

For more info in English, click below:
http://whenthecrisishitthefan.com/2012/01/09/days-of-strike-2/